Tarabya Tennis Court Changing Room

A Ship, Two Walls, A Promise

In the shadow of the trees, where the world still carries the whisper of antiquity, stands an object—not a building in the classical sense, but a story, framed in timber and space. It is a pavilion, designed by TCA, whose presence in the forest is neither loud nor submissive. It stands as if a ship has strayed into the landscape—a vessel without a mast, without a flag, but with a purpose.

Two curved walls draw the eye—not an imitation of nature, but an act of becoming aware of it. They do not cling to their surroundings like leaves or branches; instead, they enter into dialogue with them. Their curvature is not a quotation, but an interpretation: just as language was not invented to mimic birdsong, so too does this pavilion refrain from copying nature—it converses with it in a kindred syntax.

And then, two cylinders—freestanding, almost floating—the showers. They evoke towers, monoliths, archetypes. But also chimeras, wandering between epochs. In their austerity lies a kind of luxury: the luxury of function, which permeates the spirit of modernity without ever losing its soul. The body, heated from sport, finds renewal here—not only from sweat, but from the memory of urban noise.

The pavilion is an ark—not in the biblical sense, though the comparison is hard to resist. Noah’s vessel carried life through chaos. This pavilion carries moments: of transition, of waiting, of refreshment. It is a threshold. Not a destination, but a place in between—a threshold between the self of competition and the self of contemplation.

Perhaps that is the true legacy of architecture: not the construction of forms, but the erection of meanings. In this small object in the woods, both hidden and revealed, TCA achieves something rare: a gesture that does not impose, but invites.

A ship has arrived. Not of steel, not powered by engines. But with the will to remain. Not to dominate—but to tell a story.

————————————————————————

Bir Gemi, İki Duvar, Bir Vaat

Ağaçların gölgesinde, dünyanın hâlâ antik çağların fısıltısını taşıdığı bir yerde bir nesne duruyor – klasik anlamda bir yapı değil, daha çok mekânla çerçevelenmiş bir anlatı. Bu, TCA tarafından tasarlanmış bir pavyon. Ormanın içinde ne gürültücü ne de boyun eğici bir varlık. Oraya sanki manzaraya yolunu kaybederek ulaşmış bir gemi gibi yerleşmiş – direği yok, bayrağı yok, ama bir amacı var.

İki kıvrımlı duvar ilk bakışta insanı yakalıyor – doğanın taklidi değil, onun bilincine varmak gibi. Bu duvarlar yaprağa ya da dala benzer şekilde çevreye yapışmıyor, onunla diyaloğa giriyor. Kıvrımları bir alıntı değil, bir yorum. Nasıl ki insan dili kuşları taklit etmek için icat etmediyse, bu pavyon da doğayı kopyalamıyor; onunla akraba bir sözdizimiyle konuşuyor.

Ve sonra iki silindir – serbest duran, neredeyse havada süzülen – duşlar. Kuleleri, monolitleri, arketipleri çağrıştırıyor. Ama aynı zamanda zamanlar arasında dolaşan kimera varlıkları da. Sadeliklerinde bir tür lüks gizli: işlevin lüksü. Modernliğin özünü delip geçen ama asla ruhunu kaybetmeyen bir lüks. Sporla ısınan beden burada arınma buluyor – yalnızca terden değil, kentsel uğultunun belleğinden de.

Bu pavyon bir gemi, bir “Nuh’un Gemisi” – kutsal anlamda değil belki, ama bu benzetmeden kaçmak da zor. Nuh’un gemisi yaşamı kaosun içinden taşıdı. Bu pavyon anları taşıyor: geçişin, bekleyişin, ferahlığın anlarını. Bir eşiği temsil ediyor. Bir varış noktası değil; bir ara mekân – rekabet hâlindeki “ben” ile tefekkür hâlindeki “ben” arasında bir eşik.

Belki de mimarinin gerçek mirası budur: biçimler inşa etmek değil, anlamlar dikmek. Ormanda, hem saklı hem de açık duran bu küçük yapı aracılığıyla TCA nadir görülen bir başarıya imza atıyor: dayatmayan, davet eden bir jest.

Bir gemi geldi. Ne demirden ne de makinelerle. Kalmak için geldi. Hakim olmak için değil – bir hikâye anlatmak için.

Budget: 15.000 €
Location: Istanbul, TURKEY