Ecumenical Church
Year
1986
Prof.PAUL SCHÜTZ-Rainer Maul /-Freelance Architect Tuncer Cakmaklı
A church which can be used simultaneously by the Catholic and Protestant communities.
The semi-symmetrical design of the church allows for the two communities to have separate or joint worship services as circumstances dictate.
(Freelance Architect for Prof. Paul Schütz & Rainer Maul Architects.)
Location: Karlsruhe, Germany
THE POETRY OF CONCRETE
Cities grew, stone upon stone was laid. But some stones are more than just stones. They are the dreams built over centuries, the hopes molded with labor, the raw yet honest expressions of humanity. They are the towering masses of concrete—unpolished, unadorned, unapologetic. They are Brutalist structures.
Like giants standing tall, as if the sky itself had been torn open. To some, they are cold; to others, crude. But the eyes see what the heart is willing to accept. The bareness of concrete whispers that there is nothing left to hide. Walls stripped of ornamentation, free of pretense, standing in their true form. Tall, rigid, angular. Yet within them, a hidden warmth. Behind those solid facades, there is life, there is breath, there is humanity.
These concrete walls sing the song of labor. They reveal the truth to those who dare to look. —without embellishment, direct, sincere. Like the calloused hands of a worker—worn yet strong. Like a revolution—deep, striking, and filled with reality.
Man often competes with concrete, tries to shape it, tame it, bend it to his will. But Brutalist structures do not yield. They refuse to bow, refuse to charm. They rise as they are, just as a poet writes his verses without compromise. They are not the architecture of convention but of truth.
And perhaps that is why not everyone loves them. Because not everyone is ready to face the truth.
But truth is always there.
———————————
BETONUN ŞİİRİ
Şehirler büyüdü, taş üstüne taş kondu. Ama bazı taşlar var ki, onlar sadece taş değil. Onlar, insanların yüzyıllardır kurduğu düşlerin, emekle yoğrulmuş hayallerin, sert ama bir o kadar da dürüst ifadeleri. Onlar, ağır ağır yükselen beton kütleler; süslenmemiş, cilalanmamış, gizlenmemiş. Onlar brutalist yapılar.
Gök delinmiş gibi dimdik duran, derinlerde bir yerlerde kalbi atan devler… Kimine göre soğuk, kimine göre kaba. Ama bakan göz neyi görmek isterse, onu görür. Betonun çıplaklığı, saklanacak hiçbir şeyin kalmadığını fısıldar insana. Süsten, aldatmacadan, gereksiz ciladan arınmış, olduğu gibi duran duvarlar. Yüksek, sert, köşeli. Ama içinde bir sıcaklık gizli. Orada, o sert duvarların içinde insan var, nefes var, yaşam var.
Bu beton duvarlar, emeğin şarkısını söyler. Gözünü kaçırmadan bakabilene, gerçeği gösterir.Süslü kelimelerle değil, doğrudan, içten, dürüst. Tıpkı bir işçinin nasırlı elleri gibi; yıpranmış ama güçlü. Tıpkı bir devrim gibi; köklü, sarsıcı, ama hakikatle dolu.
İnsan, betonla yarışır bazen. Ona şekil vermek ister, onu ehlileştirmek, onu eğip bükmek ister. Ama brutalist yapılar buna izin vermez. Onlar kimseye boyun eğmez, kimseye şirin gözükmeye çalışmaz. Tıpkı bir şairin, dizelerini kaleminden olduğu gibi dökmesi gibi, brutalist yapılar da içlerinden geldiği gibi yükselir. Onlar, kalıpların değil, gerçeğin mimarisidir.
Ve belki de bu yüzden, herkes sevmez onları. Çünkü herkes gerçekle yüzleşmeye hazır değildir. Ama gerçek, her zaman oradadır.
