Embassy of Turkey in Berlin

The Measurement of the Earth – On Signs, Borders, and the Architecture of Nation

The Earth has given humankind a place to live, to wander, to think.
And man, unable to grasp this gift in its wholeness, began to divide it.
He drew lines where once there were only horizons; he cast nets of words over the silence of nature.
Thus languages were born — the first borders, not of land, but of the mind.

Later, as Jean-Jacques Rousseau wrote in one of his unbearable yet lucid sentences, someone took four stakes, drove them into the ground, and said: “This belongs to me.”
And the others, instead of laughing, believed him.
Thus began the kingdoms, the states, the nations — and with them, that tragic poetry we call history.

Yet wherever boundaries are drawn, bridges also arise.
The state that isolates itself must also communicate; and so humanity invented the embassy — that paradoxical building, a fragment of one land standing within another.
A place that is both here and elsewhere — an architectural paradox, a symbol of the simultaneity of distance and proximity.

In Berlin, a city shaped by the dialectic of division and reunion, the Turkish Embassy holds a particular significance.
It is not merely a diplomatic residence but a translation — a translation of history, culture, and tectonic language into the stone and landscape of another country.

The TCA Design Team sought here to articulate the unspeakable — to create an architecture that does not simply speak but suggests.
The forms, materials, and landscapes of Turkey were deconstructed, analyzed, and recomposed — not as nostalgic quotations, but as elements of a living grammar.
From the tectonic language of Anatolia, a new syntax emerged: spaces that carry meaning, just as words carry memory.

The public areas unfold like a dialogue — transparent, welcoming — while the diplomatic, protected zones retreat inward, listening to themselves like a second heart.
Between openness and protection, representation and introspection, arises that delicate tension which might well define the essence of diplomacy.

For what is diplomacy, if not the art of speaking between borders, without crossing them?
And what is architecture, if not the art of making such invisible relations visible?

Thus the embassy becomes more than a building — it becomes a thought in stone,
reminding us that ever since man began to measure the earth, he has still been searching for a place where he might truly arrive.

————————————————————————————————————————————

Yeryüzünün Ölçülmesi – İşaretler, Sınırlar ve Ulusun Mimarisi Üzerine

Yeryüzü insana yaşaması, yürümesi, düşünmesi için bir mekân verdi.
Ve insan, bu armağanı bir bütün olarak kavrayamadığı için, onu bölmeye başladı.
Ufukların olduğu yere çizgiler çekti; doğanın sessizliği üzerine kelimelerden ağlar gerdi.
Böylece diller doğdu — toprağın değil, zihnin ilk sınırları.

Daha sonra, Jean-Jacques Rousseau’nun o rahatsız edici ama berrak cümlesinde yazdığı gibi, biri dört kazık aldı, toprağa çaktı ve dedi ki: “Bu bana ait.”
Ve diğerleri, gülmek yerine, ona inandı.
İşte böyle başladı krallıklar, devletler, uluslar — ve onlarla birlikte biz buna tarih dediğimiz o trajik şiir.

Ama sınırlar nerede çizilirse, orada köprüler de doğar.
Kendini ayıran devlet, aynı zamanda konuşmak zorundadır; böylece insanlık büyükelçilik fikrini yarattı — başka bir ülkenin içinde duran bir ülke parçası, paradoksal bir yapı.
Bir yer ki hem burada hem başka bir yerdedir; hem uzaklığın hem yakınlığın eşzamanlılığını simgeleyen mimari bir paradoks.

Berlin, ayrılıkla birleşmenin diyalektiğiyle şekillenmiş bir şehir olarak, Türk Büyükelçiliğine özel bir anlam kazandırır.
Bu yapı yalnızca diplomatik bir temsilcilik değil, aynı zamanda bir çeviridir:
bir kültürün, bir tarihin, bir tektoniğin başka bir ülkenin taşı ve peyzajı içinde yeniden yorumlanması.

TCA tasarım ekibi, burada söylenemeyeni dile getirmeye çalıştı — konuşmayan ama ima eden bir mimarlık yaratmak için.
Türkiye’nin biçimleri, malzemeleri ve peyzajları parçalarına ayrıldı, çözümlendi, yeniden bir araya getirildi — nostaljik bir alıntı olarak değil, yaşayan bir dilbilgisi olarak.
Anadolu’nun tektonik dilinden yeni bir sözdizimi doğdu:
anlam taşıyan mekânlar, tıpkı hafıza taşıyan kelimeler gibi.

Kamusal alanlar bir diyalog gibi açılır — şeffaf, davetkâr;
diplomatik, korunaklı bölümler ise içe döner, ikinci bir kalp gibi kendi sesini dinler.
Açıklık ile koruma, temsil ile içe dönüklük arasındaki bu gerilim, belki de diplomasi denilen şeyin özünü oluşturur.

Zira diplomasi nedir ki, sınırların arasında konuşma sanatı değilse — onları aşmadan?
Ve mimarlık nedir ki, görünmez ilişkileri görünür kılma sanatı değilse?

Böylece büyükelçilik bir yapı olmaktan öteye geçer — taştan bir düşünceye dönüşür;
insana hatırlatır ki, o yeryüzünü ölçmeye başladığından beri, hâlâ gerçekten varabileceği bir yer aramaktadır.